ITO PALA ANG DAHILAN NG SUNOG SA HONGKONG IKINUWENTO NG OFW KUNG PAANO SIYA AT ALAGA NAKALIGTAS

Sa isang tahimik na sulok ng North Point, Hongkong, kung saan karaniwang maririnig lamang ang mahinang pag-uusap ng mga residente at ang pagaspas ng hangin mula sa Victoria Harbour, biglang bumulaga ang isang pangyayaring nagpayanig hindi lamang sa lugar kundi pati sa buong komunidad ng mga Overseas Filipino Workers (OFW). Isang sunog—mabilis, marahas, at tila may sariling buhay—ang sumiklab sa isang lumang gusali na dati’y itinuturing na ligtas ng mga nakatira roon. At sa gitna ng lahat ng ito, isang OFW na si Marizel Rañola, 35 taong gulang, ang nagkuwento ng totoong dahilan ng sunog at kung paano sila nakaligtas ng alaga niyang limang taong gulang na si Chloe.

Ayon kay Marizel, nagsimula ang araw na parang normal lamang. Maaga siyang nagising para ipaghanda ng almusal ang bata. Nakangiti pa raw si Chloe nang sabihin nitong gusto niyang lumabas mamaya para maglaro sa playground. Ngunit bandang alas-nuwebe ng umaga, unti-unti niyang napansin ang kakaibang amoy na pumapasok mula sa bentilasyon ng apartment. “Parang sunog na plastik na hindi mo maintindihang galing saan,” sabi niya. Akala niya’y may nagluluto lang sa baba. Hindi niya alam, ilang segundo na lang pala bago magsimula ang pinakamatinding kaba ng buhay niya.

Ang hindi alam ng karamihan: hindi aksidente ang sunog.

Sa salaysay ni Marizel, bandang 9:17 AM nang marinig niya ang isang malakas na kalabog mula sa hallway. Sinundan ito ng sigawan ng mga kapitbahay. Sumilip siya sa peephole at nakita ang makapal na usok na unti-unting gumagapang pataas. Agad niyang niyakap si Chloe at isinama palabas, ngunit hindi pa man sila nakakatapak sa hallway ay may humarang na itim na ulap ng usok na halos hindi na makita ang kaharap.

Ang nakakagulat na bahagi ng kanyang kuwento ang nagbigay-linaw kung bakit napakabilis lumaki ng apoy: ayon sa isang maintenance worker ng gusali na nakausap niya habang nasa evacuation area, ilang linggo na raw palang sinisita ang ilegal na imbakan ng mga kemikal sa ikalawang palapag—mga kemikal na ginagamit sa paggawa ng murang pintura at solvents. Hindi ito idineklarang opisyal, at lihim na pinapatakbo ng isang grupong umuupa sa maliit na bodega. Ilang beses na raw silang pinagsabihan ng building management, pero hindi umano nakikinig ang mga may-ari.

At noong araw na iyon, ayon pa sa worker, may narinig siyang malakas na pagsabog bago kumalat ang apoy—tila sumabog ang isang drum na naglalaman ng flammable solvent.

“Kung alam lang namin na ganito kaseryoso, matagal na naming pinaalis iyon,” umiiyak na wika ng maintenance worker kay Marizel.

Sa gitna ng kaguluhan, muling ikinuwento ni Marizel kung paano sila halos kapitan ng takot habang bumababa sa emergency stairs. “Hindi mo na makita ang sahig. Puro itim ang paligid. Rinig ko ang tili ni Chloe pero pinipilit niyang maging matapang,” aniya. Sa bawat hakbang, ramdam niya ang init na tila sumusunod sa kanila.

Pagdating sa ikasiyam na palapag, bigla silang huminto. May nakaharang na gumuho na bahagi ng kisame. Hindi na sila makalikong pakanan, kaya napilitan silang bumalik sa kabilang daan—isang mas makipot na hallway na bahagyang puno ng usok. Dito niya naalala ang isang bagay: ang maliit na emergency fire hood na ibinigay sa kanya ng dati niyang amo bago sila lumipat. Matagal nang nakalimutan ni Marizel ang tungkol dito, ngunit nasa bag pala niya. Agad niya itong inilagay kay Chloe.

“’Tita, ang init,’ sabi ng bata, pero kailangan niyang tiisin. Hindi ako puwedeng magpahina,” kwento ni Marizel.

Sa kabutihang palad, may dalawang fireman na rumesponde at nakita sila habang nag-iikot para maghanap ng survivors. Kung hindi raw sila napansin, maaari silang ma-trap sa 7th floor kung saan pinakamatindi ang init at usok.

Nang makababa sila sa ground floor, tumambad kay Marizel ang daan-daang tao: mga residente, mga OFW na kasambahay, mga negosyante, mga rescue team, at mga pulis. Ilan sa kanila ay umiiyak, ilan ay naghahanap ng mga nawawalang kasama, at ang iba nama’y tila wala pang natatanto sa bilis ng nangyari. Si Chloe, bagama’t nanginginig, ay mahigpit na kumapit sa leeg ni Marizel habang hawak-hawak ang maliit nitong stuffed toy.

Ang pinakanakatindig-balahibong bahagi ng ikinuwento niya ay nang lumapit ang isang lalaki—isa sa mga umuupa sa illegal chemical bodega—at umiiyak na umamin na may nag-ground na electrical wire sa loob ng kanilang imbakan, at posibleng iyon ang pinagmulan ng pagsabog.

“Kung alam ko lang… kung naayos ko lang… hindi sana ganito,” halos pasigaw niyang sabi habang hawak ng mga pulis.

Hindi man kumpirmado agad ng awtoridad, sinabi ng Hongkong Fire Services Department na malaki ang posibilidad na ang sunog ay dulot ng combustible chemicals na hindi maayos ang pagkakatago. Dahil dito, maraming grupo ang nag-udyok na muling inspeksiyunin ang mga lumang gusali sa North Point at ipasara ang anumang ilegal na operasyon.

Habang naglalakad pauwi sa temporary shelter, bakas pa rin sa mukha ni Marizel ang pagod, takot, at pasasalamat. “Hindi ako makapaniwala na buhay pa kami,” aniya. “Kapag nandyan na ang apoy at alam mong wala kang kontrol, doon mo marerealize na bawat segundo, puwede kang mawala.”

Ngayon, nananatili pa rin sa kanya ang trauma—lalo na tuwing naamoy niya ang kahit na anong amoy sunog. Ngunit mas nangingibabaw ang paniniwala niyang may dahilan kung bakit sila nailigtas. At hindi raw niya makakalimutang ibahagi ang nangyari upang magsilbing babala sa mga kapwa OFW.

“Hindi mo talaga alam kung kailan ka susubukin. Pero kapag dumating iyon, kailangan mong maging matatag. Hindi lang para sa sarili mo, kundi para sa mga taong umaasa sa’yo,” pagtatapos niya.

Ang imbestigasyon sa sunog ay nagpapatuloy. Pero para kay Marizel at kay Chloe, sapat na ang katotohanang nabigyan sila ng pangalawang buhay.